W Dolinie Popradu tradycja spotyka się z zaangażowaniem. Każdy projekt to krok w stronę zachowania autentycznej kultury
2015 / U Wojciecha sypło ziorno
Scenariusz: Wanda Łomnicka-Dulak (z pomysłu Stanisława Źrałki), reżyseria: Dariusz Rzeźnik (współudział scenarzystki), przygotowanie tańców: Dariusz Rzeźnik, opracowanie muzyczne: Piotr Kulig.
U Wojciecha sypło ziorno to program przedstawiający zwyczaje związane ze zbiórkami. Stworzenie programu poprzedziły szczegółowe badania terenowe oraz kwerendy w muzeach i bibliotekach.
Pokazane zostało zakończenie pracy przy młocce” na galasiorce” w jednej z gazdówek w górskim przysiółku Piwnicznej. Po ciężkiej pracy gazda zaprosza na muzyke podczas której będzie czas na tańce, śpiewy, zabawy zręcznościowe „kocury”, zagadki i wierzenia funkcjonujące w świadomości górali nadpopradzkich.
Będą pokazane m.in. zabiegi magiczne mające na celu zabezpieczenie ziarna przed myszami, oraz spowodowanie jak najwcześniejszego terminu zbiórki i uzyskanie jak najdorodniejszego ziarna, „Wiycha” na koniec zbiórek i młócki, wierzenia związane z gospodarowaniem, ziarnem, chlebem oraz wdzięczność Bogu za „scynśliwe zbiórki”.
Swoistą zapłatę od gazdy jest poczęstunek i muzyka. Heligonka i muzyka w tradycyjnym składzie, mimo ciężkiej pracy i widma pracy na drugi dzień z wędrującą od gazdówki do gazdówki -”Galasiorką” łorobieni górole potrafili się naprawdę cieszyć.
Zespół prezentuje folklor górali nadpopradzkich. W programie oprócz ciężkiej pracy pokazana jest wielka radość w czasie muzyki będącej elementem „wynagrodzenia” za tą pracę. Wykorzystane też są wierzenia i obyczaje związane ze zbiórkami, młócką i szacunkiem dla chleba. Pokazano tradycyjne narzędzia pracy:m.in. „galasiorka”, „mójnek”, widły drzewiane, grabie boiskowe, trzajnioki, paryty, miarki znacone. Program został opracowany na podstawie dokładnych opisów zawartych w wywiadach etnograficznych prowadzonych w okolicach Piwnicznej.
Zespół prezentuje pieśni z repertuaru odnalezionego w Muzeum Etnograficznym w Krakowie – zapisanych w Piwnicznej w 1908 r oraz dowcipne przyśpiewki do polki.
Stroje zasługujące na uwagę to oprócz typowych ciemnych guni i chołośni to np. stroje robocze ze lnu, stroje robocze dzióp i chodoków. Również część tańców np. „Jarzembocko” czy ściekło i krzyzok to tańce rekonstruowane na podstawie opisów pochodzących z wywiadów przeprowadzonych w okolicach Piwnicznej.
2019 / Przed łodpustem na Siewnom
Historię dyktowaną przez życie spisała Wanda Łomnicka-Dulak, która też wtrąca się Piotrowi Maślance do reżyserowania, opracowanie muzyczne: Piotr Kulig, scenografia: wystrój chołpy Stanisław Jarząb, Dajana Maślanka, przygotowanie śpiewów: Katarzyna Sikorska. przygotowanie zespołu: Piotr Maślanka.
Prezentowany program obejmuje zwyczaje związane z przygotowaniami do odpustu na Święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny – Matki Bożej Siewnej w Piwnicznej-Zdroju i nosi tytuł Przed łodpustem na Siewnom. Powstał na podstawie wywiadów terenowych i kwerend i obejmuje bogactwo tych przygotowań w rejonie Piwnicznej – zarówno w sferze świętowania jak i gospodarowania. Gospodarze przygotowują się do święcenia ziarna ozimego oraz do siewu po odpuście. Przedstawione są wierzenia i powiedzenia z tym związane. Kobiety i dziewczęta z przysiółka Śmigowskie wyplatają metodami tradycyjnymi wieńce (unikatowe wrzosowe oraz z jedliny) na dekorację kościoła, przystrojenie feretronów oraz wieniec żniwny na podziękowanie za plony. W domu dziewczęta i kobiety szykują świąteczną odziatę a gospodyni oprócz wypieku chleba do poświęcenia wypieka opłatki (bo na łodpuście ni moze braknąć Nojświętsego Chleba). Praca toczy się w nastroju radosnego oczekiwania na gościa ważnego dla piwniczańskich górali –Maryji , która patronuje tej parafii nieprzerwania od XIV wieku. Przygotowanie do odpustu kończy się małym biesiadowaniem, pojawiają się kolejni goście przybywający dziś na jutro na święto Matki Siewnej. Przychodzą chodoki zajmujący się dekorowaniem kościoła a nawet kolejni muzykanci – bo weselić sie to przecie nie grzych. Ugoszczeni tradycyjnym podpłomykiem i jesce cemsi weselą się śpiewając i tańcząc. Będzie Zamiatana, Polka z przyśpiewkami,,Polka ściekło, Polka jarzembocko a nawet Polka Tomasowo, Śtajerek oraz ostatnio odtworzony na podstawie wywiadów Krzyzok . Będzie heligonka, dudy i śpiewy ( także nabożne). Ale zabawę trzeba kończyć bo rano przed świtem: trza wygnać bydło na łotawisko, zeby sie dobrze napasło przed sumom. Przyjdzie jeszcze jeden gość Maryna z kufrem – postać autentyczna nazwana dziadówką ale bardziej to wędrowna śpiewaczka.
2023 / Na flisie
Program „Na flisie” obrazuje dawne zajęcia ludności osiadłej w dolinach rzek karpackich – Popradu i Dunajca trudniącej się spławem drewna. Flisowanie było zajęciem ciężkim i niebezpiecznym. Program prezentuje moment wyruszenia na flis flisaków z Piwnicznej. W dzień poprzedzający wypłyniecie odbywał się montaż tratwy, muzyka na placu koło chołpy będąca formą podziękowania flisakom i sąsiadom za pracę, potem czuwanie nocne symbolizujące wierzeniowość w duchy wodne, oraz rano modlitwy o scynśliwy flis, błogosławieństwo, pożegnanie i wypłynięcie na Poprad z elementami inicjacji młodego flisaka, wyruszającego na flis po raz pierwszy. Program dla pełnego przedstawienia zwyczajów flisackich wymagał zmiany czasu, potrzebna jest kilkusekundowa przerwa, zawieszenie czasu . Wymagał też zmiany miejsca dlatego odbywa się na dwóch planach – proscenium ( rzeka Poprad i binduga nad rzeką) oraz na scenie ( plac przed chołpom). W poszczególnych momentach programu – nastrój pracy, zabawy, wierzeniowości i pobożności oraz troski o najbliższych.Usłyszymy stare, oryginalne przyśpiewki flisackie, tańce – przeróżne polki m.in. polka bez drygowke, zamiataną, madziar, surok, obyrtany; Będą tańczyć poprzedniki i colniki. Zgromadzono narzędzia i odtworzono tratwę wg. starych opisów.pokazano wierzenia w świadomości górali nadpopradzkich ,mające na celu zabezpieczenie przed zdarzeniami losowymi.
Dla górali z okolic Piwnicznej bardzo ważna jest rzeka Poprad. Rzeźbiąc w poprzek Karpat dolinę, Poprad tworzy odwieczną bramę, którą od niepamiętnych czasów człowiek przechodził przez Karpaty. Tędy wiedzie historyczna droga z Krakowa do Koszyc. Tędy szły armie, królowie i orszaki, święci, artyści i mędrcy. Poprad już w XIII wieku stanowił główną arterię komunikacyjną łączącą Małopolskę z Węgrami . Przez wieki był rzeką spławną. Był także źródłem utrzymania dla ludu tu mieszkającego, który oprócz licznych zajęć trudnił się także flisem, czyli transportem rzecznym., Ok. 1950 r. ustał spław m.in. z powodu wybudowania zapór na Dunajcu.
Należy podkreślić, że tratwa nie jest łodzią. Jest towarem. Pryzmą drewna zmontowaną na wodzie. Flisacy ruszają z transportem drewna, (na którym płyną jako na tratwie) w odróżnieniu od spływów krajoznawczych np. w Pieninach. Zbijanie tratwy to było ciężka praca. Wymagała siły i precyzji, źle zbita tratwa mogła spowodować utratę surowca. Samo flisowanie na górskiej rzece było niebezpieczne, wymagało nie lada umiejętności i choć flis towarowy nazywano „opłakanym chlebem” to flisaków górskich szanowano. Przeciętna tratwa to 20-25 m3 drewna(szer. 7-9 m, dług. 20-40 m). 100 lat temu w roku 1923 z miejscowości gminy Piwniczna i Rytro wywieziono drogą wodną prawie 2.300 ton drewna (jodła, świerk, rzadziej buk). Flisactwo najczęściej było zajęciem ubocznym. W dolinie średniego Popradu (Piwniczna-Sucha Struga) ogółem żyło z flisactwa 159 osób – rok 1928r.
Nasz program powstał na podstawie wielu kwerend w źródłach pisanych i wywiadów terenowych przeprowadzonych od 2017 – 2023 roku. Uzyskano materiały statystyczne, demograficzne, techniczne i etnograficzne. Zlokalizowano też miejsca niektórych bindug. Spław drewna na Popradzie był tu namiastką handlu międzynarodowego, brali w nim udział Polacy, Łemkowie, Żydzi i Słowacy, Na podstawie zebranych materiałów z dużym pietyzmem odtworzono w pomniejszeniu tratwę , z charakterystycznymi dla rzek górskich Dunajca i Popradu wiązaniami krakowskimi. Zgromadzono zestaw narzędzi zabieranych na tratwę a nawet prawdziwy gwóźdź fliśnicki, znaleziony na miejscu bindugi przez piwniczanina urodzonego w 1937 roku. Na tratwę zabierało się oprócz narzędzi także coś do jodła – często kluski ze zimioków, oraz przedmioty mające zabezpieczyć przed nieszczęściem. Akcja programu rozgrywa się na 2 planach – najpierw wieczorem przed wypłynięciem. na dole na rzece( tu na proscenium) retman i jego pomocnicy kończą zbijać tratwę (pokazane m.in. starodawne wiązanie witkami brzozowymi). Przed domem trwają różne zajęcia i przygotowania do poczęstunku flisaków i sąsiadów . Potem na placu (majyrzu) przed domem odbywa się muzyka, to forma podziękowania za pomoc, zaprasza na nią gazda, którego syn ma po raz pierwszy wyruszyć na flis. Usłyszymy stare, oryginalne przyśpiewki flisackie, tańce – przeróżne polki m.in. polka bez drygowke, zamiataną, madziar, surok, obyrtany; Będą tańczyć poprzedniki i colniki. Będzie o wierzeniach w wodnika, a na drugi dzień rano modlitwa oraz błogosławieństwo na scynśliwy flis.
Działalność badawcza i na rzecz środowiska
Zespół Dolina Popradu przez cały okres swojej działalności nie ograniczał się tylko do prób i występów ale prowadził też szeroko zakrojoną działalność na rzecz środowiska: gminy, Sądecczyzny i Małopolski. To działalność w sferze edukacyjnej, czyli setki spotkań w przedszkolach, szkołach, domach opieki społecznej, koncertowanie dla bezdomnych czy występy charytatywne. To propagowanie stroju i tradycyjnych góralskich zachowań poprzez udział w uroczystościach kościelnych i państwowych: Odpustach, Majówkach blizy nieba, Pasterkach, Święceniu pokarmów, procesjach. Działalność badawcza poprzedziła założenie zespołu.
Edward Grucela, Eugeniusz Lebdowicz, Mieczysław Łomnicki prowadzili badania w przysiółkach górskich np. Niemcowa i Zaczerczyk zbierając pieśni, teksty gwarowe i muzykę tam zapamiętaną. Żywa była wtedy jeszcze tradycja wspólnego muzykowania i grupowych śpiewów. Tradycyjne melodie grali heligoniści i muzyki istniejące prawie na każdym osiedlu. Zespół ocalił, wydobył z zapomnienia tradycje kolędowania: Z turoniem, Z gwiazdą. Dzięki działalności badawczej Edwarda Gruceli odtworzono dawne piwniczańskie wesele (Pytace, Wyprosiny, Cepiny) czy zwyczaj Pożegnania rekrutów. Przez lata działalność badawczą w sferze gwary i obyczajowości prowadziła Wanda Łomnicka-Dulak. Razem ze śp. kierownikiem zespołu Dariuszem Rzeźnikiem nagrywali i spisywali dawne śpiywki, wierzenia i zwyczaje górali nadpopradzkich.
Zbiory te stanowią podstawę do wzbogacenia repertuaru zespołu i są materiałem do nowych widowisk (Rzniontki na Skorupaf, Świety Scepon u Łazianuf i Młócka na Króleski, U Wojciecha sypło ziorno, Na flisie). Podczas wywiadów badana jest obrzędowość doroczna i rodzinna górali nadpopradzkich, zwyczaje i wierzenia towarzyszące im w każdej porze roku i od urodzenia aż po zgon.
Dzięki współpracy ze Studium Folklorystycznym przy MCK Sokół uzyskano dodatkowe materiały nt. Plastyki obrzędowej, Świąt Bożego Narodzenia, Wielkiego Postu, okresu Wielkanocnego, Zielonych Świątek, Bożego Ciała, św.Jana, Matki Boskiej Zielnej oraz obrzędowości weselnej. Do działań badawczych włączyli się też członkowie zespołu poprzez wzbogacanie repertuaru śpiywkami zasłyszanymi od rodziców czy dziadków. Monika Florek pozyskała z Warszawy część materiału archiwalnego zgromadzonego podczas akcji zbierania folkloru w roku 1952. wspólnie z Piotrem Maślanką i Dajaną Izworską przeprowadzili kwerendy w Muzeum Etnograficznym w Krakowie znajdując m. in, zapisy pieśni z Piwnicznej i okolic z 1908 roku. W kwerendach w Muzeum i bibliotekach brali udział też Ewelina Nosal, Dariusz Rzeźnik, Wanda Łomnicka-Dulak. Poszukiwaniami objęto też nowosądecki skansen. Poszukiwano też zdjęć w bazach muzealnych, nagrano płytę z pastorałkami śpiewanymi dawniej w nadpopradzkich domach. Wzbogacono repertuar taneczny o polke ściekło i jarzembocko. Odtworzono dawne elementy stroju gurmany, czepce i gorsety. Zbierane są rzeczy materialne: dawne narzędzia, elementy wyposażenia starych chałup, zdjęcia obrazujące dawne życie oraz niematerialne jak śpiewki, gadki, przysłowia, wspomnienia przeszłości.
Ludzie rozstają się niekiedy z odrobiną żalu z przedmiotami służącymi im przez lata, lub stanowiącymi pamiątkę po przodkach, mówiąc “ale to dla zespołu”. Badania są prowadzone na terenie od Rytra po Zubrzyk, a respondenci wybierani spośród osób od 70-ciu do prawie 100 lat. W pamięci niektórych z nich zachowało się nawet kilkadziesiąt pieśni i przyśpiewek, często kilku lub kilkunasto zwrotkowych.
Wybrane pieśni były wykorzystywane przez zespołowe grupy śpiewacze w konkursach : Druzbacka, Sabałowej Bajania czy Festiwal w Kazimierzu nad Wisłą.
Ta działalność zespołu, choć żmudna i wymagająca wiele wysiłku i angażująca czas – wzbogaca w sposób nieoceniony skarbnicę nadpopradzkiego folkloru, sprawia, że staje się ona coraz bardziej różnorodna i ciekawa, że dawność zakwita coraz piękniejszymi barwami. A trzeba powiedzieć, że coraz mniej jest świadków dobrze pamiętających lata XX czy XXX ubiegłego wieku. Dobrzy informatorzy potrafią się cofnąć do wspomnień swoich rodziców czy dziadków przenosząc w ten sposób pomost między XIX i XX wiekiem. Zespół stara się aby pracę rekonstrukcyjną, odtwórczą, także w sensie dosłownym wykonywali członkowie zespołu w ten sposób nabywając zapomnianych umiejętności – np. szycia gurman czy haftowania czepców. To dodatkowy element wspierający ginące zawody i ginący folklor.
Zespół Regionalny “Dolina Popradu” angażował się w realizację projektów z udziałem środków zewnętrznych w dziedzinie kultury
Projekty były realizowane najpierw z Urzędem Miasta i Gminy Piwniczna-Zdrój. To realizowany projekt “Akademia Folkloru Czarnych Górali” – gdy w cyklu 6 miesięcznym 24 osoby z otwartego naboru przeszły kompleksowe kształcenie na kierunku Folklor górali nadpopradzkich. Ogółem przeprowadzono 120 godzin warsztatów; naukę tańca (kanon 6 tańców), śpiewu (przyśpiewki, pieśni rekruckie, pieśni miłosne, pieśni związane z obrzędowością, pasterskie, pastorałki), gwary, obyczajowości górali nadpopradzkich, stroju, muzykowania oraz naukę gry na heligonce. Zajęcia prowadzone były przez praktyków i znawców śpiewu i tańców regionu górali nadpopradzkich, etnografów, znawczynie gwary. Wykorzystano dokumentację fotograficzną tradycyjnych strojów (w tym eksponatów muzealnych), zapisy filmowe przedstawień “Doliny Popradu”. Zdobyta wiedza i umiejętności były podstawą do pracy nad widowiskiem „Poprodowe śpiywki”. Wartością projektu jest wzmocnienie zespołu o nowych dobrze przygotowanych adeptów oraz podniesienie wartości i jakości artystycznej występów. Efekty końcowe projektu są widoczne dla ogółu społeczności podczas występów.
Z Miejsko-Gminnym Ośrodkiem Kultury realizowano program “Wesoło Nowina – cas jom pospominać” przy wsparciu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego a dotyczący dokumentacji, archiwizacji, udostępniania i ochrony unikalnych zjawisk kultury ludowej w tym sztuki i rękodzieła ludowego, gwary, muzyki, tańca , śpiewu i obrzędowości. Zadanie było realizowane w trybie 1-rocznym. W ramach projektu zostały przeprowadzone badania terenowe na temat tradycje, obyczajowość, pieśni, potrawy, wystrój izb u Górali Nadpopradzkich w okresie Bożego Narodzenia. Celem projektu była ochrona, uporządkowanie, odtworzenie, a przede wszystkim przybliżenie kultury ludowej Górali Nadpopradzkich. Na bazie zebranych w czasie badań terenowych informacji i materiałach opracowano artykuł naukowy, oraz scenariusz widowiska dla Regionalnego Zespołu Dolina Popradu, oraz przygotowano prezentację multimedialną. Odtworzono też prawie kompletny wystrój tradycyjnej izby czarnych górali.
W roku 2014 był realizowany projekt ze środków województwa Małopolskiego ze Stowarzyszeniem Górali Nadpopradzkich “Rozszerzenie palety strojów górali nadpopradzkich, ich zakup dla członków Stowarzyszenia co umożliwi dalszą działalność edukacyjną, promocyjną oraz kultywowanie lokalnych tradycji”. Zaś z LGD Perły Beskidu został przeprowadzony projekt: Ochrona i odtworzenie części stroju górali nadpopradzkich jako wyróżnik i element dziedzictwa kulturowego. Te projekty pozwoliły na wzbogacenie strojów członków zespołu i stowarzyszenia. Zaś w celu wzbogacenia instrumentarium górali nadpopradzkich członkowie zespołu uczestniczyli w projekcie “Zakup instrumentów i rejestratora dla Stowarzyszenia Górali Nadpopradzkich”, dzięki któremu odtworzono skrzypce, basy, heligonkę i trombity wg. tradycyjnych wzorów.
W 2015 roku pn. „MECENAT MAŁOPOLSKI” zespół brał udział w realizacji projektu “Kiej cie bedom cepić”. Chusta czepcowa w kulturze materialnej Górali nadpopradzkich, poszukiwanie źródeł i jej odtworzenie dla członkiń Stowarzyszenia oraz zespołu w celu edukacyjnym, promocyjnym i kultywowania tradycji. Projekt miał na celu zebranie jak największej bazy danych dotyczących damskiego nakrycia głowy kobiet zamężnych, jakim była chusta czepcowa, opracowanie tych danych w uzupełnieniu o zdjęcia, nagrania i mapy, oraz finalnie wykonania jak najwierniejszej kopi zachowanego egzemplarza. Cały projekt ma na celu odtwórstwo chust czepcowych w oparciu o zachowane egzemplarze, badania przekazów ustnych, pisanych, literatury tematycznej oraz analiz porównawczych chust tego typu z sąsiadującymi z Góralami Piwniczańskimi grup etnicznych.
Kiej cie bedom cepić - Dolina Popradu z Piwnicznej-Zdroju
Łączna wartość projektów wyniosła ponad 100 tys. złotych a ich realizacja przyczyniła się do wzbogacenia niematerialnej i materialnej bazy nadpopradzkiego regionu. Ponadto:
- Międzypokoleniowy koncert, prezentujący różnorodność kultury wybranych grup etnograficznych Małopolski (Małopolska, Nasz region, nasza szansa. Kwota dotacji 5.000,-, koszt całkowity projektu 7.150,-). KONCERT NA JUBILEUSZ 50-LECIA DOLINY POPRADU.
- Śrybelne źródełko śpiywki – poznawanie i zapisywanie muzycznego folkloru Nadpopradzia (Mecenat Małopolski, kwota dotacji 7.000,-, koszt całkowity projektu 13.200,-). DRUK ŚPIEWNIKA Źródła pieśni.
- Niyś nase śpiywanie syroko,daleko – poznawanie, zapisywanie i promocja muzycznego folkloru Nadpopradzia. (Mecenat Małopolski, kwota dotacji 8.000,-, koszt całkowity projektu 14.600,-). Przygotowanie do drukuśpiewnija POPRADOWA NUTA – śpiywki górali nadpopradzkich zebrane, opracowane i wydane.
- Kalendarz Nadpopradzkiej Dawności źródłem aktywności – projekt miał na celu zjednoczenie mieszkańców trzech gmin – Muszyna, Piwniczna i Rytro położonych nad rzeką Poprad – wokół przeszłości i teraźniejszości, poprzez stworzenie multimedialnego kalendarza. Zadanie finansowane było z funduszy FIO. Cztery pory roku życia dawnych mieszkańców naszego regionu udokumentowane zostało w fotografii, czterech filmach i kalendarzu na 2023 rok. Gromadzone przez lata śpiewki, opisy zwyczajów np. weselnych, przeprowadzane w terenie wywiady z najstarszymi mieszkańcami naszego regionu, kwerendy w muzeach i bibliotekach pozwoliły zebrać materiał, który został już kilkakrotnie wykorzystany przez zespół do przygotowania widowisk obrzędowych. Aby jednak dotrzeć do jak najszerszego grona odbiorców postanowiono wykorzystać nowoczesne techniki komunikacji. Dlatego od 1 stycznia do 31 grudnia 2022 roku codzienne ukazywały się krótkie notatki – daty związane z ważnymi wydarzeniami trzech objętych projektem gmin. Przeplatane informacjami o wierzeniach, obrzędach, zwyczajach z tych okolic. Obserwatorzy mogli na bieżąco włączać się w jego redagowanie za pomocą komentarzy. Cały roczny cykl wydarzeń podzielony był na cztery części i obejmował: Obchody Świąt Wielkanocnych i obrzędy wiosenne, Obrzędy letnie, Zwyczaje jesienne i Obyczaje zimowe.
Źródła pieśni
Śpiewnik (2017 r.), liczba stron: 439.
Tematyka: Pieśni śpiewane w XIX i XX wieku w Piwnicznej i okolicach zebrane podczas kilkuletniej kwerendy przeprowadzonej na terenie od Wierchomli, przez Łomnicę, Piwnczną-Zdrój, Młodów, po Rytro, wśród najstarszych mieszkańców nadpopradzia. A także kwerend w muzeum Etnograficznym w Krakowie, Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, Bibliotece Jagiellońskiej oraz ISPAN.
Popradowa nuta
Śpiewnik (2018 r.), liczba stron: 394.
Tematyka: publikacja w której zgromadzono nuty przynoszone w czasie migracji ludności, zakorzenione, już wrosłe w tę ziemię. Melodie gromadzone przez ponad 100 lat, przez znaczne grono badaczy. W zdecydowanej większości byli to nauczyciele, którzy swoją pasję przenosili na kolejne pokolenia. Na tom składają się: melodie pozyskane z Muzeum Etnograficznego w Krakowie, Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, Małopolskiego Centrum Kultury SOKÓŁ w Nowym Sączu oraz ze zbiorów Mieczysława i Jerzego Łomnickich, a także nagrane w czasie wywiadów przeprowadzonych w latach 2014 – 2016 przez Dariusza Rzeźnika i Wandę Łomnicką-Dulak.
Barwy nadpopradzkiej nuty
Płyta CD (2018 r.), liczba utworów: 85.
Tematyka: nagrania archiwalne tradycyjnych pieśni i muzyki górali nadpopradzkich ze Zbiorów Fonograficznych Instytutu Sztuki PAN
Nadpopradzka dawność, gwara i kultura górali z okolic Piwnicznej
Słownik, (2018 r.)
Tematyka: Słownik Wandy Łomnickiej-Dulak wpisuje się w serię słowników dokumentujących leksykę gwar Małopolski południowej. To znaczne poszerzenie i udoskonalenie wcześniejszych słowników gwary górali nadpopradzkich – Matusinych słówecek z roku 2008 autorstwa Wandy Łomnickiej-Dulak oraz Słownika Jaguliny. Naskif łojców mowy z roku 2015 autorstwa Krystyny Dulak-Kulej. Oprócz alfabetycznego spisu słów. Książka zawiera 444 strony z licznymi cytatami, fotografiami i rysunkami nawiązującymi do haseł.
Nadpopradzki żywot – gazdowanie
Śpiewnik (2017 r.), liczba stron: 439.
Tematyka: Pieśni śpiewane w XIX i XX wieku w Piwnicznej i okolicach zebrane podczas kilkuletniej kwerendy przeprowadzonej na terenie od Wierchomli, przez Łomnicę, Piwnczną-Zdrój, Młodów, po Rytro, wśród najstarszych mieszkańców nadpopradzia. A także kwerend w muzeum Etnograficznym w Krakowie, Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, Bibliotece Jagiellońskiej oraz ISPAN.
Kalendarz Nadpopradzkiej Dawności 2023
Śpiewnik (2018 r.), liczba stron: 394.
Tematyka: publikacja w której zgromadzono nuty przynoszone w czasie migracji ludności, zakorzenione, już wrosłe w tę ziemię. Melodie gromadzone przez ponad 100 lat, przez znaczne grono badaczy. W zdecydowanej większości byli to nauczyciele, którzy swoją pasję przenosili na kolejne pokolenia. Na tom składają się: melodie pozyskane z Muzeum Etnograficznego w Krakowie, Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, Małopolskiego Centrum Kultury SOKÓŁ w Nowym Sączu oraz ze zbiorów Mieczysława i Jerzego Łomnickich, a także nagrane w czasie wywiadów przeprowadzonych w latach 2014 – 2016 przez Dariusza Rzeźnika i Wandę Łomnicką-Dulak.
Napisz do nas
Zapraszamy do kontaktu – odpowiemy na wszystkie pytania!
Chcesz dowiedzieć się więcej o naszych występach, strojach lub działalności? A może masz inne pytania? Wypełnij formularz – skontaktujemy się z Tobą tak szybko, jak to możliwe!
